Sabah henüz tam doğmamıştı. Üsküdar sahili sessizdi; martıların sesleri, Boğaz’ın kıyıya çarpan dalgalarla birlikte yankılanıyordu. Zeliha, Kız Kulesi’ne karşı yıllardır oturduğu aynı banka yerleşti. Üzerinde kalın bir hırka, başında örme bir bere vardı. Gözleri yorgundu ama bakışlarında hâlâ sönmemiş bir umut kıvılcımı taşıyordu.
Zeliha, 24 yaşındaydı. Mardin’in tozlu sokaklarında geçen bir çocukluğun ardından İstanbul’a sığındığında henüz 18’ine yeni basmıştı. Ne diploması boşalma vardı ne de güvendiği biri. Ama bir hayat kurma umuduyla düşmüştü yollara. İlk günlerini Sirkeci’de bir otogarda sabahlayarak geçirdi. Sonra yolu Üsküdar escort düştü. Kalabalık ama gizemli bu semt, ona hem korku hem de sığınma hissi veriyordu.
Bir çay ocağında çalışmaya başladı. Günlük yevmiyelerle idare ediyor, Valide-i Atik Mahallesi’nde ucuz bir odada kalıyordu. Ancak işler hiç planladığı ağza alma gibi gitmedi. Çalıştığı yer kapandı. Borçlar birikti. Kaldığı yerden çıkarıldı. Aç ve evsiz kalınca, gece sokaklarında tanıştığı bir kadının “yardım” teklifini kabul etti.
Zeliha o günden sonra geceleri sokaklarda görünmez biri hâline geldi. Seçmediği, ama hayatta kalabilmek için mecbur kaldığı bir hayatın içinde kayboldu. Kendini her sabah Kız Kulesi’ne bakarken bulduğunda içinden sadece bir cümle geçiyordu:
“Bir gün bitecek.”
O umut dolu cümleyle, bir sabah Validebağ Korusu’nda yürürken bir afiş gördü:
“Kadınlar İçin Ücretsiz Barınma ve Meslek Kursu – Başvurabilirsiniz.”
Saatlerce elindeki broşüre bakıp sonunda yazan numarayı aradı. Telefonda onu dinleyen ses sıcaktı, yabancı değildi. Cesaretini toplayıp adım attı.
Zeliha, önce bir sığınma evine yerleştirildi. Ardından kadınlara özel bir tekstil kursuna başladı. Öğrendi, emek verdi, sabretti. Ve sonunda Üsküdar escort küçük bir atölyede iş buldu. Artık kendi parasını kazanıyor, kendi kararlarını veriyordu. Geçmişi kolay silinmedi ama ona yön vermeyi öğrendi.
Bir yanıt yazın